பன்னாட்டு நாணய நிதியத்தைக் கையாளத் தவறிய தமிழர்கள் ? | யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து நிலாந்தன் எழுதுகின்றார்

ஐநா மனித உரிமைகள் பேரவையின் 53 வது கூட்டத்தொடர் கடந்த திங்கட்கிழமை ஆரம்பமாகியது. இந்தக் கூட்டத்தொடரில் ஐநா மனித உரிமைகள் ஆணையாளர் இலங்கை தொடர்பான தனது வாய்மூல அறிக்கையை சமர்ப்பிப்பார்.

கடந்த சில ஆண்டுகளாக மனித உரிமைகள் கூட்டத் தொடரை நோக்கிய தமிழ் மக்களின் கவனக்குவைப்பு ஒப்பீட்டளவில் குறைந்து விடுகின்றது. மனித உரிமைகள் கூட்டத் தொடருக்கு செல்லும் தமிழ் அரசியல்வாதிகளின் எண்ணிக்கையும் செயற்பாட்டாளர்களின் எண்ணிக்கையும் குறையத் தொடங்கி விட்டது. இந்த விடயத்தில் தமிழ்த் தரப்பிடம் ஒருவித சோர்வு அல்லது ஊக்கமின்மை காணப்படுகின்றதா ?

இத்தனைக்கும் கடந்த சில ஆண்டுகளாக ஐநா,இலங்கை இனப்பிரச்சனை தொடர்பில் ஒரு பொறிமுறையை உருவாக்கிச் சான்றுகளையும் சாட்சிகளையும் சேகரித்து வருகின்றது. இந்தப் பொறிமுறை சிரியா போன்ற இடங்களுக்கு உருவாக்கப்பட்ட ஒரு பொறிமுறையைப் போன்ற பலமான ஒன்று இல்லைத்தான். அது ஐநா மனித உரிமைகள் பேரவைக்கு உட்பட்ட ஒன்றுதான். என்றாலும் தமிழர்களுக்கு சாதகமான ஒரு நகர்வு அது. அதில் ஒன்றுமே இல்லை என்று நிராகரிக்க முடியாது. சரியோ பிழையோ, போதுமோ, போதாதோ அது ஈழத் தமிழர்களுக்குச் சாதகமானது. அதில் சேகரிக்கப்படும் சான்றுகளும் சாட்சிகளும் போர்க்குற்றம் தொடர்பான விசாரணைகளில் பெறுமதியானவை. எனவே அப்பொறிமுறையை தமிழர்கள் நீண்ட கால நோக்கில் கையாள வேண்டும். ஆனால் அவ்வாறு கையாள்வதற்குரிய அரசியல் தரிசனமோ கட்டமைப்புகளோ வழி வரைபடங்களோ ஈழத்தமிழர்களிடம் உண்டா?

ஐநாவைக்கையாள்வது என்பது அதன் எல்லாப் பரிமாணங்களிலும் வெளியுறவு கொள்கை சார்ந்த ஒரு விடயம்தான். எனவே முதலில் ஈழத் தமிழர்களிடம் ஐநாவும் உட்பட மேற்கு நாடுகளையும் இந்தியாவையும் கையாளத் தேவையான ஒரு வெளியுறவு கொள்கை உண்டா? அந்த வெளியுறவுக் கொள்கையை அமுல்படுத்துவதற்கு ஏதாவது கட்டமைப்பு உண்டா?

ஆனால் அவை இரண்டுமே ஈழத் தமிழர்களிடம் இல்லை.சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு யாழ்ப்பாணத்தில் நடந்த ஒரு பொதுக்கூட்டத்தில் சுமந்திரன் சொன்னார் வெளியுறவு கொள்கையை வெளிப்படையாக விவாதிக்க முடியாது என்று. ஆனால் அவர் அப்படி சொன்னதன் பொருள் அவரிடம் ரகசியமான ஒரு வெளியுறவுக் கொள்கை உண்டு என்பது அல்ல.அவரிடம் வெளியுறவுக் கொள்கையே இல்லை என்றுதான் பொருள்.அப்பொழுதும் இல்லை இப்பொழுதும் இல்லை.

அவர் மட்டுமல்ல பூகோள அரசியல் குறித்து அதிகமாக உரையாடும் கஜேந்திரகுமாரிடமும் ஒரு வெளியுறவு கொள்கை உண்டா? ஏனென்றால் அவர்களும் அவர்களுடைய ஆதரவாளர்களும் வெளிநாடுகளை அணுகும் விதத்தை வைத்து பார்த்தால் அவர்களிடம் அப்படிப்பட்ட வெளியுறவு கொள்கைகள் எதுவும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

சுமந்திரன் மற்றும் சம்பந்தரிடம் மேற்கை நோக்கிய ஒரு வெளியுறவைச் சாய்வு உண்டு. அதேசமயம் தமிழரசு கட்சிக்குள் தனிப்பட்ட உறுப்பினர்களிடம் இந்தியாவை நோக்கிய சாய்வு உண்டு.அது வெளியுறவு கொள்கை சார்ந்த ஒரு நிலைப்பாடு என்பதை விடவும் கட்சிக்குள் தமது தலைமைத்துவத்தை கைப்பற்றுவதற்கான ஒரு நடவடிக்கை என்று எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். தமிழரசு கட்சியிடம் ஒரு தெளிவான வெளியுறவுக் கொள்கை உண்டா என்று பார்க்க வேண்டும். அதன் வரலாற்றை எடுத்துப் பார்த்தால் அது அதிகபட்சம் மேற்கை நோக்கிய ஒரு கட்சிதான். அதனால் அது எப்பொழுதும் யூஎன்பிக்கு இணக்கமான ஒரு கட்சியாகவும் காணப்பட்டது. எனவே தமிழரசுக் கட்சியின் இதுவரை கால வரலாற்றை தொகுத்து பார்த்தால் அதன் வெளியுறவு கொள்கை என்பது மேற்கை நோக்கியதுதான்.

அடுத்ததாக கஜேந்திரகுமாரைப் பொறுத்த்தவரை அவருடையதும் மேற்கை நோக்கிய ஒரு வெளியுறவு கொள்கைதான். அவரிடம் தெளிவான ஒரு வெளியுறவு கொள்கை உண்டோ இல்லையோ என்பது ஒரு புறம் இருக்க,அக்  கட்சியின் இதுவரை கால நடவடிக்கைகளை தொகுத்து பார்த்தால் அது திட்டவட்டமாக இந்திய எதிர்ப்பை முன்னெடுக்கின்றது. அது 13ஐ மட்டும் எதிர்க்கவில்லை. இந்தியாவையும் ஓர் எதிரியாகத்தான் பார்க்கின்றது. தனது எதிரிகளை இந்தியாவின் அடிவருடிகள் அல்லது கைக்கூலிகள் என்று கூறுவதன்மூலம் அது இந்தியாவை ஒரு எதிர்த் தரப்பாகவே உருவகப்படுத்துகின்றது. எனவே கடந்த 14 ஆண்டு கால அக்கட்சியின் நடவடிக்கைகளைத் தொகுத்து பார்த்தால், அது மேற்கை நோக்கிய ஒரு கட்சிதான்.ஆனால் அக்கட்சிக்கும் தமிழரசு கட்சிக்கும் இடையில் உள்ள வேறுபாடு என்னவென்றால், அது திட்டவட்டமாக வெளிப்படையாக இந்திய எதிர்ப்பை காட்டும் ஒரு கட்சி என்பதுதான். தமிழரசுக் கட்சி இந்திய எதிர்ப்பை காட்டவில்லை. குறிப்பாக சம்பந்தர் சுமந்திரன் வெளிப்படையாக இந்திய எதிர்ப்பை காட்டுவதில்லை. ஆனால் நடைமுறையில் அவர்கள் இந்தியாவை விடவும் மேற்கை நோக்கியே அதிகம் சாய்கிறார்கள் என்பதே உண்மை.

தமிழ்த்  தேசிய மக்கள் முன்னணி தமிழரசுக் கட்சி ஆகிய இரண்டு கட்சிகளையும் தவிர்த்துப் பார்த்தால் விக்னேஸ்வரனின் கட்சி ஒப்பீட்டளவில் இந்தியாவை நோக்கிச் சாய்வதாகத் தெரிகிறது. அவர்களிடம் மேற்கை நோக்கிய சாய்வு ஒப்பீட்டளவில் குறைவாகத் தெரிகிறது. 13ஐ முழுமையாக அமல்படுத்துவதற்குரிய ஒரு நடைமுறை வழிவரைபடத்தை விக்னேஸ்வரன் இப்பொழுது முன்வைக்கின்றார்.அது இந்தியாவை நோக்கிய ஒரு சாய்வுதான்.

இவை தவிர ஏனைய கட்சிகள் அதாவது ஜனநாயகத் தமிழ்த் தேசிய கூட்டமைப்பு என்று அழைக்கப்படுகின்ற கட்சிகளைத் தொகுத்து பார்த்தால், அவை இந்தியச் சாய்வு நிலைப்பாட்டைக் கொண்ட கட்சிகள்தான். அதில் உள்ள பெரும்பாலான கட்சிகள் முன்பு இந்தியாவோடு சேர்ந்து உழைத்தவை. இப்பொழுதும் இந்தியாவுக்கு விசுவாசமானவை.அதில் உள்ள சில கட்சித் தலைவர்கள் இப்பொழுதும் சில மேற்கத்திய நாடுகளுக்கு போக முடியாத தடை உண்டு. மேலும் அக்கூட்டமைப்புக்குள் இருப்பவை அநேகமாக ஆயுதப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட அமைப்புகள்தான். அதில் டெலோ இயக்கத்தைத் தவிர ஏனைய கட்சிகளுக்கு குறிப்பிட்டுச் செல்லக்கூடிய மக்கள் ஆணை கிடையாது. எனவே தொகுத்துப் பார்த்தால் ஒப்பீட்டளவில் அதிகம் இந்தியச் சாய்வுடைய ஒரு வெளியுறவு கொள்கையை அல்லது வெளியுறவு நிலைப்பாட்டை ஜனநாயகக் கூட்டமைப்புத்தான் கொண்டிருக்கின்றது.ஆனால் அந்தக் கூட்டுக்கு ஒப்பீட்டளவில் மக்கள் ஆணை குறைவு. அடுத்த பொதுத் தேர்தலில் டெலோ இப்பொழுது பெற்றிருக்கும் அதே மூன்று ஆசனங்களையும் பெறுமா என்பதையும் பொறுத்திருந்து பார்க்க வேண்டும்.

எனவே தமிழ்த் தேசிய பரப்பில் காணப்படும் மூன்று கட்சிகளையும் அல்லது கட்சிக் கூட்டுக்களையும் தொகுத்துப் பார்க்கும் பொழுது இதில் ஒப்பீட்டளவில் இந்தியாவுக்கு எதிரான அல்லது இந்தியாவை விடவும் மேற்கே நோக்கி அதிகம் சாய்கின்ற கட்சிகள்தான் பலமாக இருக்கின்றன என்பது தெரிகிறது. அவ்வாறு மேற்கை நோக்கிய வெளியுறவு நிலைப்பாட்டை கொண்டிருக்கின்றன என்றால் மேற்படி கட்சிகள் ஐநாவையும் கட்டாயம் கையாள வேண்டும். ஏனென்றால் மேற்கத்திய ராஜதந்திர பரப்புக்குள்தான் ஐநாவும் வருகின்றது.ஆனால் மேற்படி கட்சிகளிடம் ஐநாவைக் கையாள்வதற்கான சரியான வழி வரைபடம் ஏதும் இருக்கின்றதா ?

இங்கு ஒரு முக்கியமான விடயத்தை சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். கடந்த 2021 ஆம் ஆண்டு ஐநா கூட்டத்தொடரை முன்னிட்டுத் தமிழ்த் தேசிய நிலைப்பாட்டைக்  கொண்ட கட்சிகள் மூன்றையும் இணைத்து ஒரு கடிதம் எழுதப்பட்டது. கடிதத்தில் ஒரு முக்கியமான விடயம் கேட்கப்பட்டது. பொறுப்புக்கூறலை மனித உரிமைகள் பேரவைக்கு வெளியே கொண்டு போக வேண்டும் என்பதே அது. அதாவது பொறுப்புக்கூறல் ஆனது மனித உரிமைகள் பேரவைக்குள்ளேயே இருக்குமாக இருந்தால் தமிழ்மக்கள் எதிர்பார்க்கும் நீதி கிடைக்காது. ஐநா மனித உரிமைகள் பேரவை எனப்படுவது வரையறுக்கப்பட்ட மக்கள் ஆணையை கொண்ட ஒரு கட்டமைப்பு. அதைவிடப்  பலமான கட்டமைப்புகள் ஐநாவில் உண்டு.ஐநா பொதுச்சபை, ஐநா பாதுகாப்புசபை போன்றவையே அவை. எனவே பொறுப்புக்கூறலை மனித உரிமைகள் பேரவைக்கு வெளியே எடுத்து ஐநா பொதுச் சபையானது அதனை சர்வதேச நீதிமன்றங்களை நோக்கிக் கொண்டு போக வேண்டும் என்ற தொனிப்பட மேற்படி கடிதம் எழுதப்பட்டது. இக்கோரிக்கை முன்வைக்கப்பட்டு கிட்டத்தட்ட முப்பது மாதங்கள் ஆகின்றன. ஆனால் அக்கோரிக்கையை நோக்கி மேற்படி கட்சிகள் எந்தளவுக்கு உழைத்திருக்கின்றன ?

எந்த ஒரு கட்சியும் அவ்வாறு உழைக்கவில்லை என்றே தெரிகிறது. அவ்வாறு உழைத்து இருந்திருந்தால் ஒரு பொருளாதார நெருக்கடியின்போது இலங்கை அரசாங்கத்தைப் பிணையெடுக்க முற்பட்ட மேற்கத்திய நாடுகள் இனப் பிரச்சனைக்கான தீர்வு தொடர்பில் அரசாங்கத்தின் மீது நிர்ப்பந்தங்களை பிரயோகித்து இருந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அவ்வாறான நிர்பந்தங்கள் எவையும் பிரயூகிக்கப்படவில்லை என்பதைத்தான் நாட்டில் நடக்கும் சிங்கள பௌத்த மயமாக்கல் நமக்கு உணர்த்துகின்றது. பன்னாட்டு நாணய நிதியம் உலக வங்கி போன்றன பெருமளவுக்கு மேற்கத்திய ராஜதந்திர பரப்புக்குள் காணப்படும் உலகப் பொதுக்கட்டமைப்புகள்தான். எனவே மேற்கைக் கையாள்வது என்ற நடைமுறையை வெளிக்காட்டும் தமிழ்க் கட்சிகள் பன்னாட்டு நாணய நிதியத்தை வெற்றிகரமாக கையாண்டிருக்கின்றனவா? அல்லது பலம்மிக்க புலம்பெயர்ந்த தமிழ்ச் சமூகம் அதை செய்திருக்கின்றதா?

அவ்வாறு செய்து இருந்திருந்தால் நிதி உதவியும் இனப்பிரச்சினையைத்  தீர்க்க வேண்டும் என்ற நிபந்தனையும் ஒன்றிலிருந்து மற்றது பிரிக்கப்பட முடியாதபடி பிணைக்கப்பட்டு இருந்திருக்கவேண்டும். ஆனால் அவ்வாறு பிணைக்கப்படவில்லை. எனவே பொருளாதார நெருக்கடியில் இருந்து ரணில் விக்ரமசிங்கக் காப்பாற்றுவதற்கான மேற்கு நாடுகளின் உதவி எனப்படுவது, தமிழ்மக்களின் மேற்கை நோக்கிய அணுகுமுறையின் தோல்வியைக் காட்டுகிறது.

பன்னாட்டு நாணய நிதியத்தின் உதவிகள் கிடைக்கும் ஒரு காலகட்டத்திலேயே சிங்கள பௌத்தமயமாக்கல் தீவிரமாக முன்னெடுக்கப்படுகின்றமை என்பது அந்தத் தோல்விக்குச் சான்று. அரசாங்கம் ஒருபுறம் ஐநாவின் நிலைமாறு கால நீதிக்கான கட்டமைப்புகளில் ஒன்று ஆகிய உண்மை மற்றும் நீதிக்கான ஆணைக் குழுவை உருவாக்கப்போவதாக அறிவித்திருக்கிறது. ஆனால் அதற்கு சமாந்தரமாக, சிங்களபௌத்த மயமாக்கல் தீவிரமாக முன்னெடுக்கப்படுகின்றது. அப்படியென்றால், அரசாங்கம் பொறுப்புக் கூறலுக்கு அதாவது நிலைமாறுகால நீதிக்கு விசுவாசமாக இல்லை என்று பொருள்.

அரசாங்கம் அப்படித்தான் இருக்கும்.சிங்கள பௌத்த அரசுக் கட்டமைப்பு என்பது எப்பொழுதும் அப்படித்தான் இருந்திருக்கின்றது. அது தன் வாக்காளர்களுக்கு உண்மையாகவே இருக்கும். ஆனால் தமிழ்க் கட்சிகள் அவ்வாறு தமக்கு வாக்களித்த மக்களுக்கும்,அந்த மக்களுக்கு கிடைக்க வேண்டிய நீதிக்கும் உண்மையாக இருக்கின்றனவா?